sábado, 30 de agosto de 2008

P.J. Harvey.- We Float





Suele suceder por la noche, especialmente si he salido de fiesta. Es tarde, el metro hace horas que acabó el servicio y no hay dinero para un taxi. Entonces, me coloco mis auriculares y comienzo a caminar. Son paseos largos, de hasta 40 minutos, en los que imagino que todo forma parte de una película, tal vez una secuencia descartada del montaje final de El Rey Pescador o de Lost in Translation. En esos momentos, en que la realidad se aleja y las calles son poemas de neón, mi ipod suele programar una desconocida despedida. Así pasó hace unos días cuando sonó We Float de Pj Harvey. Por aquel entonces, la decisión ya estaba tomada y así, cuando levanté la mirada, sólo alcancé a ver una ciudad conocida, amada pero también vacía y absurda.

Me voy. No abandono ni mucho menos huyo. Supongo que sabes que hace tiempo que buscaba la salida y por fin llamé a una puerta que se abrió. Andorra es el futuro y Barcelona queda atrás. Sé que puede sonar extraño cambiar esta ciudad por un pais de 464 Kilómetros cuadrados. Pero así es, cambio calles por prados, museos por institutos, recuerdos por planes de futuro.

Así que, a partir de ahora el blog tendrá un sabor diferente. Como diferente será mi vida frente a los 22 alumnos por aula del Lycée Comte de Foix.

3 comentarios:

Jordi Iglesias Sayol dijo...

Moltíssima sort en aquesta nova etapa!
I no t'oblidis d'informar dels preus dels cds.

:)

Una abraçada ben forta

Vic dijo...

seguirem informant!

Abraçades andorranes

Tali_Eje dijo...

Que vagi molt bé tot plegat! Espero llegir-te per aquí de tant en tant.. que expliquis com va tot per les muntanyes :p
jo seguiré a l'altra muntanya.. aquella petita.. que intenta sortir de la contaminació barcelonina ;)

un peto i molta sort!!